Hiszpańskie nazwiska są podwójne. Zobacz dlaczego?

Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Ruiz y Picasso…

Tak właśnie brzmi pełne imię i nazwisko słynnego malarza – Pablo Picasso. Hiszpańskie nazwiska z powodu swojej długości są często przedmiotem żartów. Skąd jednak wziął się ten zwyczaj i dlaczego mieszkańcy Hiszpanii i Iberoameryki mają podwójne nazwiska?

Podwójne hiszpańskie nazwiska mają jedną zasadę: pierwsze otrzymuje się po ojcu, a drugie – po matce. Ustawowo to nazwisko ojca jest na pierwszym miejscu, jednak rodzice mogą zmienić ich kolejność. Jedyna zasada, której należy przestrzegać jest taka, że kolejność hiszpańskich nazwisk pierwszego dziecka danej pary musi pozostać taka sama także w przypadku kolejnych dzieci. Każda dorosła osoba, również może dokonać zmiany zaraz po osiągnięciu pełnoletności.

Chociaż w Polsce powszechne jest przyjmowanie przez kobietę nazwiska swojego męża, w Hiszpanii taka zasada nie obowiązuje. Nawet po ślubie Hiszpanki zachowują swoje panieńskie nazwisko – dodając jedynie do niego nazwisko męża (nazwisko męża zastępuje wówczas nazwisko matki).

Więcej niż dwa hiszpańskie nazwiska

Często można spotkać się jednak z dużo większą ilością nazwisk, co dobitnie pokazuje przytoczony wyżej przykład Picassa. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy mamy do czynienia z tytułem szlacheckim. Co ciekawe, hiszpańskie nazwiska, w odróżnieniu od polskich, nie są oddzielane myślnikami – można jednak używać spójnika „de” lub „y” (przykładem niech będzie słynny, hiszpański filozof, José Ortega y Gasset).

Tylko jedno nazwisko

Mimo przytoczonych wyżej reguł, istnieją przypadki, w których Hiszpanie posługują się wyłącznie jednym nazwiskiem. Mowa tu chociażby o byłym hiszpańskim premierze, José Zapatero, którego pełne nazwisko brzmi José Rodríguez Zapatero. Jak widać, polityk posługiwał się wyłącznie panieńskim nazwiskiem matki. Dla odmiany, obecny premier Hiszpanii, Mariano Rajoy Brey posługuje się wyłącznie pierwszym nazwiskiem, pomijając to drugie.

Skąd się wzięły hiszpańskie nazwiska?

Istnieje wiele hiszpańskich nazwisk kończących się na -ez, np. Martínez, Rodríguez, czy González. Końcówka -ez oznacza syna. Tym samym: Martínez będzie synem Martina, Rodríguez – Rodriga, a González to po prostu syn Gonzala.

Podobnie jak w Polsce, powszechne są także nazwiska związane z zawodami (np. Zapatero, Molinero), rejonami geograficznymi i miastami (np. Valencia, Toledo, Villar) lub z cechami fizycznymi przodków (np. Rubio, Moreno, Calvo).

Pochodzenie nazwiska Expósito

Na koniec warto wspomnieć również o pewnej ciekawostce, która dotyczy nazwiska Expósito. Jego pochodzenie jest o tyle nietypowe, że związane jest z zamierzchłymi już czasami, kiedy to część rodziców z różnych względów porzucała swoje nowo narodzone dzieci. Niemowlęta były najczęściej podrzucane pod kościół, gdzie duchowni ze względu na brak możliwości rozpoznania ich pochodzenia, nadawali im nazwisko Expósito (od hiszp. la exposición oznaczającego ekspozycję, wystawę, prezentację).

Nazwisko to w tej samej lub nieco zmienionej formie do dziś funkcjonuje w Hiszpanii i krajach latynoamerykańskich. Nosi je także wiele znanych osób, takich jak: Ángel Expósito, Juan José Expósito, Jennifer Esposito, czy Telesforo Bravo Expósito.

Więcej na temat hiszpańskich imion i nazwisk znajdziesz także w artykułach:

• Hiszpańskie imiona kiedyś i dziś
• Hiszpańskie imiona i ich pochodzenie