Pablo Picasso to nie tylko jeden z najsłynniejszych hiszpańskich artystów, ale także rewolucjonista i jedna z najbardziej kontrowersyjnych postaci w sztuce XX wieku.
W swoim życiu zajmował się między innymi malarstwem, rzeźbą, grafiką, a nawet ceramiką. Nie stronił też od polityki i pięknych kobiet. Jak wyglądało życie mistrza kubizmu?
Dzieciństwo i początki kariery
Pablo Picasso urodził się 25 października 1881 roku w Maladze. Jego ojciec był kuratorem lokalnego muzeum i zarazem nauczycielem rysunku. Być może właśnie dlatego mały Pablo podobno szybciej zaczął rysować, niż mówić. Widząc ten talent, ojciec bardzo szybko wziął go pod swoje skrzydła i rozwijał zdolności syna. Swój pierwszy obraz (Picador) maluje bardzo szybko, bo już w 1889 roku. Wkrótce potem cała rodzina przeprowadza się na północ Hiszpanii (La Coruña), a następnie do Barcelony, gdzie Picasso wstępuje do szkoły La Lonja i zaczyna tworzyć swoje pierwsze istotne dzieła.
Artysta zaliczył też krótki epizod w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych, skąd jednak został prędko wydalony za niestosowne zachowanie. Po powrocie do Barcelony zaczął interesować się modernizmem. To jednak nie modernizm, a impresjonizm szczególnie zawładnął sercem artysty, który ten kierunek w sztuce zaczął szczególnie poznawać w Paryżu. To właśnie przeprowadzka do stolicy Francji sprawiła, że malarz bardzo mocno rozwinął skrzydła, zarówno jeśli chodzi o formę wyrazu, jak i samą technikę.
Przez lata Picasso często podróżował między Francją a Hiszpanią, raz po raz zmieniając miejsce zamieszkania. Stopniowo zdobywał też coraz większe uznanie i popularność po obu stronach Atlantyku, stając się jednym z najważniejszych malarzy XX wieku.
Twórczość
Zasadniczo w twórczości Picassa można wyróżnić trzy okresy: błękitny, różowy oraz czasy, w których poświęcał się w pełni kubizmowi. Okres błękitny wziął swoją nazwę od dominującego koloru w ówczesnych obrazach malarza. Ich nastrój był bardzo smutny i melancholijny. Przykładem dzieła z okresu błękitnego jest między innymi „Ewokacja, Pogrzeb Casagemesa”.
Okres różowy, który Picasso rozpoczyna w wieku 24 lat, jest o wiele bardziej optymistyczny, a dominującymi kolorami na płótnach są róż oraz pomarańcz. Częstą tematyką podejmowaną wówczas przez malarza jest cyrk – Picasso wielokrotnie portretował akrobatów i kuglarzy. Za zwieńczenie tego okresu można uznać słynne dzieło „Panny z Awinionu”, powstałe w 1907 roku.
Wkrótce potem Picasso zaczął eksperymenty z innymi środkami wyrazu, takimi jak collage, a później ceramika i mozaika. Wspomniane wcześniej „Panny z Awinionu” nie tylko wywołały konsternację w świecie sztuki, ale były także zapowiedzią nowego nurtu – kubizmu.
W 1937 roku Picasso tworzy jedno ze swoich najsłynniejszych dzieł, które powstało na zamówienie rządu hiszpańskiego – „Guernicę”. Dziś możemy je oglądać w Narodowym Muzeum Centrum Królowej Zofii w Madrycie.
Życie prywatne
Pablo Picasso jak nikt inny zasłużył na miano kobieciarza. Przez wszystkie lata nawiązywał wiele romansów. Chociaż malarz miał na koncie dziesiątki kochanek i partnerek, dwa razy stanął na ślubnym kobiercu. Jego pierwszą żoną była Olga Chochłowa, zaś drugą Jacqueline Roque. Ostatnią ważną kobietą u boku Picassa była Francois Gilot, która trwała przy artyście aż do momentu jego śmierci w 1973 r.
Malarz doczekał się także czwórki dzieci z trzema kobietami. Mimo całkiem licznego potomstwa, tylko jedno z jego dzieci odniosło znaczący sukces. Mowa o Palomie Picasso, która jest znaną projektantką mody i biżuterii.
Zobacz także: Muzeum Pabla Picasso w Maladze, Muzeum Picassa w Barcelonie
